การเอาตัวรอดในวัฎจักรธุรกิจ อดีตทียากจะเหมือนเดิม
ผมได้มีโอกาสอ่านบทความเกี่ยวกับอุตสหกรรมสิ่งทอ
โดยเฉพาะแบบสมัยดังเดิมในยุคขายผ้า ขายเสื้อยืดจากโรงงานราคาถูก ซึ่งหลายๆปี
นี้โดนเสื้อผ้าจากกัมพูชา ตีตลาดไปหมดแล้ว
เมื่อหลาย 10 ปี
ยุคสมัยที่ผมยังเรียนปริญญาตรี คณะเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
เป็นยุคที่เรายังอยู่ในวังวนของวิกฤตต้มยำกุ้ง ซึ่งเราโดนขมขู่ว่า งานนั้นหายาก
บัณฑิตใหม่จบมาตกงานกันเป็นแถวๆ ในช่วงต้นปียุค 2540 ในยุคนั้น
สิ่งที่ผมจำได้คือ บริษัทการเงินล้มอย่างไม่เป็นท่า ตลาดหุ้นร่วงจนติดดิน
มีคนซื้อกองทุนแล้วไม่มีเงินเหลือต้องไปประท้วงด้วยการราดอุจจระ เป็นที่โด่งดังมาก
ส่วนค่าเงินบาทก็ลดลงเป็ฯ 50บาทต่อตอลล่าสหรัฐ
คนส่งลูกเรียนนอกต้องเรียกกลับประเทศหมด รถที่ติด ก็กลายเป็นรถโล่ง
นั้นคือภาพเมื่อยุคตำยำกุ้งที่ผมพอจำได้ครับ
แต่สิ่งตรงกันข้ามที่เห็ฯได้ชัดเจน
คือการส่งออก นั้นกลายเป็นธุรกิจดาวรุ่ง หรือเรียกวว่า
อุตสหกรรมกู้ชาติได้เลยที่เดียว เช่น พวกอาหาร ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิก เสื้อผ้า
หรืออะไร ที่ทำส่งออกก็ตาม รวมถึงการท่องเที่ยว ที่กลายเป็นรายได้หลักของประเทศเลย
เพราะด้วยค่าเงินที่ถูกแสนถูก ใครๆ ก็อยากมาเที่ยวเมืองไทย
ยิ่งทำให้รู้จักอาหารเช่น ต้มยำกุ้ง ผัดไท ทั้งหลาย
ผ่านมายุคนี้
ค่าเงินของเรา เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จาก 50
40 เป็น 30
ส่งผลให้ต้นทุนการส่งออกเราสูงขึ้นมาก จะพัฒนาเทคโนโลยี องค์ความรู้อะไรก็ตาม
ผมว่าไม่สามารถเอาชนะค่าเงินได้แน่นอน ยิ่งยุคที่เปลี่ยนไป จาก
เศรษฐกิจยุคที่ยุโรป อเมริกา ทำตัวเป็นเศรษฐิ ตอนนี้กลายเป็น คนเดือดร้อนไปแล้วจาก
วิกฤตแฮมเบอร์เกอร์ และส่งผลกระทบต่อยุโรปรุนแรงถึงขนาดแทบแตก EU มาแล้ว
แน่นอนครับ
อุตสหกรรมที่เหนือย คือ การส่งออกของบ้านเรา โดยเฉพาะที่ผมอ่านจากบทความ คือ สิ่งทอแบบต้นน้ำเช่นโรงงานทอผ้า
เพราะเป็นสิ่งของที่มีการกีดกันท่างด้าน ทุน เทคโนโลยี และ ความรู้ ได้ยาก แถมเป็นอุตสาหกรรม Labor incentives ที่เน้นแรงงาน
ยิ่งแรงงานราคาถูก ยิ่งได้เปรียบความได้เปรียบส่วนนี้ ซี่งก็โดนทำให้หายไปอย่างง่ายๆ
ด้วยกฎหมายแรงงานขั้นต่ำ 300 บาทนั้นเอง
แม้จะมีการส่งเสริมหนีโดยการยกระดับไปเน้น
สินค้ามีเกรด มีตราสินค้ามาช่วย แต่สิ่งเหล่านี้ เป็นนั้น ช่วยผู้ประกอบการ
และแรงงานมีฝืมือ มีทักษะ เช่น ดีไซเนอร์ หรือผู้ออกแบบ ชำนาญงานเฉพาะทาง แต่แรงงานที่ต้องเสียอุตสาหกรรมไปกับประเทศอื่นๆ
ที่ได้เปรียบกว่า ก็คงต้องย้ายอุตสาหกรรมไปอย่างอื่นที่ยังต้องการแรงงานอยู่
แม้จะเป็นเรื่องปกติของเชิงเศรษฐศาสตร์ แต่อย่าลืมว่า
เชิงพฤติกรรมหรือความเป็นมนุษย์
เค้าจะต้องเสียความสามารถให้กับความโหดร้ายที่แสนงดงามของระบบเศรษฐกิจทุนนิยม
ผมคิดถึง
นักลงทุนระดับปรมาจารย์สาย VI คือ วอร์เร็น บัฟเฟตต์ ( Warren Buffett) ที่คิดถึงหลังจากมองภาพสิ่งทอแล้ว
ทำให้คิดได้ว่า เบิร์กเชียร์
ฮาธาเวย์ ที่เป็นบริษัทหลักที่วอร์เรนทำการบริหารมาตั้งแต่เริ่มแรกจนกลายเป็นตำนานวงการลงทุนไปแล้ว
ก่อนที่จะเป็น Holding company นั้น ก็เป็นบริษัทสิ่งทอมาก่อน ในตอนนั้น
สิ่งทอก็อาจเป็นอุตสาหกรรมที่ สหรัฐไม่มีอำนาจในการแข่งขันแล้ว แต่ วอร์เร็น บัฟเฟตต์
ก็ตัดสินใจซื้อเพราะด้วย มูลค่าทางบัญชีถูก
และก็เป็นบทเรียนสำคัญอย่างหนึ่งในการลงทุน ว่าไม่คุ้มกับการลงทุน
ถึงขนาดต้องเลิกกิจการสิ่งทอไป และผันตัวเองมาเป็นบริษัท Holding ที่น่าจะยิ่งใหญ่ในโลกนี้
แม้จะป็นเปลี่ยนอย่างไม่เหลือรูปเดิม
ก็น่าจะเรียกว่า บริษัทสิ่งทอ ที่กลายเป็นบริษัทระดับโลกได้ แต่ผมก็ไม่รู้ว่า
บริษัทสิ่งทออื่นๆ ใน สหรัฐ จะกลายเป็นอย่างไรบ้าง และพวกแรงงานทำสิ่งทอใน เบิร์กเชียร์
ฮาธาเวย์ จะไปทำงานอะไร แต่อย่างน้อย เรื่องนี้ก็ให้เห็นว่า
มันไม่ได้เพิ่งเกิดในประเทศไทยเป็นครั้งแรกในโลก
สิ่งสุดท้ายการทำธุรกิจต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สามารถอยู่รอด
และ ทำกำไรหรือให้คุ้มทุนที่สุด ในช่วงของวัฎจักรธุรกิจ ไม่ว่า เฟื่องฟู หรือ ถดถอย ต้อง อยู่รอดได้ในระบบเศรษฐกิจ เพราะ ปัจจัยการผลิตที่เราลงไป ในการทำธุรกิจ แรงงานต้องากร
ค่าจ้าง ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายของ การบริหารงาน โดย ผู้ประกอบการ และ ทุน
ที่ต้องการผลตอบแทนเป็น ดอกเบี้ย หรือ กำไร ตามทฤษฎีเศรษฐศาสตร์นั้นละครับ
ของเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ต้องบริหารให้สมดุลกันทุกๆฝ่ายนะครับ
ขอให้ทุกท่านอยู่รอดปลอดภัยมีรายได้เหลือใช้
และค่าใช้จ่ายอย่างพอเพียงในระบบเศรษฐกิจทุนนิยมที่โหดร้ายแต่งดงามนี้ด้วยนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น